Η φωτογραφία: Ο Γεράσιμος κι η μαυρίλα.
Κυριακή. Πάλι ξυπνάς με πονοκέφαλο. Πάνε 4 μέρες που κάθε πρωί ξυπνάς νιώθοντας σαν πατημένο σκατό. Σηκώνεσαι με το ζόρι, σέρνοντας. Αδυνατείς μέχρι και να πλύνεις τα δόντια σου. Το να βάλεις στο μπρίκι καφέ και να περιμένεις να γίνει σου φαίνεται αδιανόητη ενέργεια. Σερνόμενη μέχρι τον καναπέ με μια κούπα καφέ τα πράγματα φαίνονται κάπως καλύτερα. Ανοίγεις τα ρολά στα παράθυρα, κι εκπλήσσεσαι που έχει ήλιο. Μετά από μέρες αδιάκοπης βροχής, ώπου έβρεχε μέχρι να μουλιάσουν και στη συνέχεια να μουχλιάσουν τα πάντα, εσύ έπεσες στην πρώτη σου χειμερινή κατάθλιψη, ελπίζοντας μονάχα πως δεν θα διαρκέσει ένα μήνα ως συνήθως.
Πέρα από την αδυναμία σου να κουνηθείς, μες το κεφάλι σου νιώθεις σαν να έχουν πετάξει 20 καπνογόνα. Δεν βλέπεις μπροστά σου, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, δεν καταλαβαίνεις ούτε που είσαι. Πας από το ένα μέρος στο άλλο κουρασμένος, και χωρίς να έχεις καμία συναίσθηση. Γυρνάς σπίτι σου για να καταλήξεις σε αυτόν τον άνετο και ζεστό καναπέ που βρίσκεσαι και σήμερα το πρωί. Μόνη παρηγοριά το λάπτοπ που μένει κολλημένο στα χέρια σου ώρες ατέλειωτες. Πόσες σελίδες, άρθρα, posts, συνδέσμους και βίντεο μπορείς να δείς σε 3 ώρες; Κα το χείριστο όλων; Πόσο το χρειάζεσαι; Πόσο απαραίτητα διαδικασία έχει για να συγκεντρωθείς; Να χαθείς μέσα σε έναν κόσμο πραγμάτων που σε ενδιαφέρουν, από σαχλαμάρες μέχρι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο σου.
Πόσα χιλιάδες πράγματα έχεις να κάνεις; Εργασίες, δουλειά, πολύ word και το σιχαμένο το Excel, πολύ ψάξιμο, πού διάβασμα. Κι όμως τόσο αδύνατο να συμβεί κάτι από αυτά. Εσύ απλά συνεχίζεις να κάνεις άσχετα πράγματα, συνεχίζεις να σκρολλάρεις, να ψάχνεις ακυρίλες, να βάζεις βίντεο, να ακούς μουσικές, να ψάχνεις για ωραίες εικόνες.
Όταν είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούνται δημιουργικοί και αυτός είναι κι ο τύπος της δουλειάς τους, όλοι οι γύρω σου θεωρούν πως όλος αυτός ο χρόνος που χρειάζεσαι μόνος σου και μένεις σπίτι ανοίγοντας την καρδιά σου στον απέραντο κόσμο του internet (το οποίο είναι ένα δώρο της Τύχης, μιας και το κλέβεις από το σουβλατζίδικο κάτω απ’ το σπίτι σου για μέρες τώρα), είναι χάσιμο χρόνου, μια επιτομή της τεμπελιάς και της ραθυμίας σου. Κι όμως πόσο λάθος κάνουν. Όταν πρέπει να σκεφτείς τι θα γράψεις στην πτυχιακή σου, πως θα βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά, πως όλα αυτά θα τα εκφράσεις με σωστό και ωραίο τρόπο, κάπου κολλάς. Η γαμημένη η έμπνευση δεν έρχεται κάθε ώρα. Έρχεται όποτε γουστάρεις. Σαν γκόμενα σε ραντεβού κι εσύ να σαι ο ξαναμένος τυπάκος που την περιμένεις μια ώρα και δεν της λές και κουβέντα. Πάλι καλά που ήρθε να λές. //
Δευτέρα Βράδυ:
Έτσι λοιπόν η έμπνευση σου ξανά ‘ρχεται την επόμενη μέρα πολύ αργά το βράδυ, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Απλά ήρθε όταν ήθελε. Κι όχι μόνο η έμπνευση, αλλά κι ο κανονικός σου εαυτός. Όχι αυτό το κουρασμένο, περιοδεύον και γκρινιάρικο πλάσμα που είσαι στις κακές σου. Λες και οι λίγες ώρες που μεσολάβησαν από την απόλυτη κατάθλιψη της προηγούμενης μέρας, μέχρι την επιστροφή στην φυσιολογική διάθεση, ήταν ολόκληρα χρόνια.
Μερικές φορές, σκέφτομαι πως το νόημα όλης της ζωής κρύβεται σε αυτές τις μερικές ώρες που μεσολαβούν μεταξύ της καταστροφής και της ισορροπημένης καθημερινότητας. Οι ώρες εκείνες που περνούν χωρίς να τις καταλαβαίνεις, που τίποτα ουσιαστικό δε συμβαίνει, παρά μόνο παυσίπονα, αλκοόλ, και άπειρες πληροφορίες. Διαφημίσεις στην τηλεόραση για άγνωστα πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν, που σε εκνευρίζουν, άπειρο ακόμα σκρολάρισμα σε πολλαπλά μέσα, ένα ταξί, ένας καφές, περίεργα όνειρα και ανεξήγητοι πόνοι, κάποια γέλια, κάποια κλάματα. Και ξαφνικά νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Χωρίς κάτι να αλλάζει. Κι εκεί είναι το point όλων. Εκεί είναι η αξία του roller coaster που λέγεται ζωή. Τίποτα δεν γίνεται, και τίποτα δεν προγραμματίζεται. Τίποτα δεν μπορείς να περιμένεις, και σε τίποτα δεν μπορείς να ελπίζεις. Μπορείς μόνο να κάνεις υπομονή, να χωθείς κάτω από ένα πάπλωμα και να μη μιλήσεις σε κανέναν, να φάς , και να κοιμηθείς όσο περισσότερο γίνεται, μέχρι ξαφνικά να νιώσεις καλά. Σαν να βρίσκεις που αρχίζει η κλωστή μέσα στο κουβάρι. Και απλά συνεχίζεις. Ξανά και ξανά. Και όχι αυτό δεν είναι ρουτίνα, είναι η αρχή της επιβίωσης. Η αρχή του να μη τα βάζεις ποτέ κάτω αν θέλεις να είσαι άξιος να ζείς. Απλά κάνεις δυό βήματα πίσω, και μετά πάλι μπροστά, σαν χορός λατινέζικος, μόνο που και που, κάπου να κολλάει το παπούτσι.
Με ένα μεγάλο συγγνώμη για την απουσία (ταραγμένων, παρωχημένων, ασυντόνιστων και απροσδιόριστων ημερών, I’m back & stay tuned, γιατί έχω να σας πώ για ένα φοβερό κορίτσι πολύ σύντομα.
_irzzy
Πέρα από την αδυναμία σου να κουνηθείς, μες το κεφάλι σου νιώθεις σαν να έχουν πετάξει 20 καπνογόνα. Δεν βλέπεις μπροστά σου, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, δεν καταλαβαίνεις ούτε που είσαι. Πας από το ένα μέρος στο άλλο κουρασμένος, και χωρίς να έχεις καμία συναίσθηση. Γυρνάς σπίτι σου για να καταλήξεις σε αυτόν τον άνετο και ζεστό καναπέ που βρίσκεσαι και σήμερα το πρωί. Μόνη παρηγοριά το λάπτοπ που μένει κολλημένο στα χέρια σου ώρες ατέλειωτες. Πόσες σελίδες, άρθρα, posts, συνδέσμους και βίντεο μπορείς να δείς σε 3 ώρες; Κα το χείριστο όλων; Πόσο το χρειάζεσαι; Πόσο απαραίτητα διαδικασία έχει για να συγκεντρωθείς; Να χαθείς μέσα σε έναν κόσμο πραγμάτων που σε ενδιαφέρουν, από σαχλαμάρες μέχρι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο σου.
Πόσα χιλιάδες πράγματα έχεις να κάνεις; Εργασίες, δουλειά, πολύ word και το σιχαμένο το Excel, πολύ ψάξιμο, πού διάβασμα. Κι όμως τόσο αδύνατο να συμβεί κάτι από αυτά. Εσύ απλά συνεχίζεις να κάνεις άσχετα πράγματα, συνεχίζεις να σκρολλάρεις, να ψάχνεις ακυρίλες, να βάζεις βίντεο, να ακούς μουσικές, να ψάχνεις για ωραίες εικόνες.
Όταν είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που θεωρούνται δημιουργικοί και αυτός είναι κι ο τύπος της δουλειάς τους, όλοι οι γύρω σου θεωρούν πως όλος αυτός ο χρόνος που χρειάζεσαι μόνος σου και μένεις σπίτι ανοίγοντας την καρδιά σου στον απέραντο κόσμο του internet (το οποίο είναι ένα δώρο της Τύχης, μιας και το κλέβεις από το σουβλατζίδικο κάτω απ’ το σπίτι σου για μέρες τώρα), είναι χάσιμο χρόνου, μια επιτομή της τεμπελιάς και της ραθυμίας σου. Κι όμως πόσο λάθος κάνουν. Όταν πρέπει να σκεφτείς τι θα γράψεις στην πτυχιακή σου, πως θα βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά, πως όλα αυτά θα τα εκφράσεις με σωστό και ωραίο τρόπο, κάπου κολλάς. Η γαμημένη η έμπνευση δεν έρχεται κάθε ώρα. Έρχεται όποτε γουστάρεις. Σαν γκόμενα σε ραντεβού κι εσύ να σαι ο ξαναμένος τυπάκος που την περιμένεις μια ώρα και δεν της λές και κουβέντα. Πάλι καλά που ήρθε να λές. //
Δευτέρα Βράδυ:
Έτσι λοιπόν η έμπνευση σου ξανά ‘ρχεται την επόμενη μέρα πολύ αργά το βράδυ, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Απλά ήρθε όταν ήθελε. Κι όχι μόνο η έμπνευση, αλλά κι ο κανονικός σου εαυτός. Όχι αυτό το κουρασμένο, περιοδεύον και γκρινιάρικο πλάσμα που είσαι στις κακές σου. Λες και οι λίγες ώρες που μεσολάβησαν από την απόλυτη κατάθλιψη της προηγούμενης μέρας, μέχρι την επιστροφή στην φυσιολογική διάθεση, ήταν ολόκληρα χρόνια.
Μερικές φορές, σκέφτομαι πως το νόημα όλης της ζωής κρύβεται σε αυτές τις μερικές ώρες που μεσολαβούν μεταξύ της καταστροφής και της ισορροπημένης καθημερινότητας. Οι ώρες εκείνες που περνούν χωρίς να τις καταλαβαίνεις, που τίποτα ουσιαστικό δε συμβαίνει, παρά μόνο παυσίπονα, αλκοόλ, και άπειρες πληροφορίες. Διαφημίσεις στην τηλεόραση για άγνωστα πράγματα που δεν σε ενδιαφέρουν, που σε εκνευρίζουν, άπειρο ακόμα σκρολάρισμα σε πολλαπλά μέσα, ένα ταξί, ένας καφές, περίεργα όνειρα και ανεξήγητοι πόνοι, κάποια γέλια, κάποια κλάματα. Και ξαφνικά νιώθεις πιο δυνατός από ποτέ. Χωρίς κάτι να αλλάζει. Κι εκεί είναι το point όλων. Εκεί είναι η αξία του roller coaster που λέγεται ζωή. Τίποτα δεν γίνεται, και τίποτα δεν προγραμματίζεται. Τίποτα δεν μπορείς να περιμένεις, και σε τίποτα δεν μπορείς να ελπίζεις. Μπορείς μόνο να κάνεις υπομονή, να χωθείς κάτω από ένα πάπλωμα και να μη μιλήσεις σε κανέναν, να φάς , και να κοιμηθείς όσο περισσότερο γίνεται, μέχρι ξαφνικά να νιώσεις καλά. Σαν να βρίσκεις που αρχίζει η κλωστή μέσα στο κουβάρι. Και απλά συνεχίζεις. Ξανά και ξανά. Και όχι αυτό δεν είναι ρουτίνα, είναι η αρχή της επιβίωσης. Η αρχή του να μη τα βάζεις ποτέ κάτω αν θέλεις να είσαι άξιος να ζείς. Απλά κάνεις δυό βήματα πίσω, και μετά πάλι μπροστά, σαν χορός λατινέζικος, μόνο που και που, κάπου να κολλάει το παπούτσι.
Με ένα μεγάλο συγγνώμη για την απουσία (ταραγμένων, παρωχημένων, ασυντόνιστων και απροσδιόριστων ημερών, I’m back & stay tuned, γιατί έχω να σας πώ για ένα φοβερό κορίτσι πολύ σύντομα.
_irzzy