Τα μαμούνια του Ιάσονα
Το θυμήθηκα, τυχαία, διαβάζοντας ένα μικρό άρθρο για τα έντομα.
Αλλά η ιστορία χρονολογείται το καλοκαίρι του '12, που είχα κατέβει στην Κρήτη και ήμουν φιλοξενούμενη δύο φίλων του Βασίλη και του Ιάσονα, στο μικρό σπίτι που νοικιάζαν στην Αμνάτο. Ρεθύμνης. Οι διακοπές μου είναι μικρής σημασίας και άσχετες με το θέμα που προκύπτει, όχι οτι ενδιαφέρει κανέναν.
Πιο πολύ θέλω να πω γι αυτό το παιδί τον Ιάσονα. Φοβερή καρδιά, και ψυχή. Δρομέας σε μαραθωνίους και μου θύμιζε πολύ τον Shino από το Naruto, και όσοι το έχετε δει, θα καταλάβετε σύντομα γιατί. Αυτό το σπίτι ήταν πολύ παράξενο, δεδομένου οτι κατοικούσαν δύο νεαροί άνδρες σ' αυτό. Ένα ράφι είχε πάνω χειροποίητα σαπούνια (του Βασίλη) μαζί με βότανα προς αποξήρανση, ανάμεσα σε πολλά βαζάκια από σάλτσες και μέλια που χρησίμευαν για αποθήκευση, όπως αρχικά νόμιζα.
Ανοίγοντας τυχαία το συρτάρι ακριβώς κάτω από εν λόγω ράφι, έπεσα πάνω σε μια σιχαμερή και μακάβρια έκπληξη: αμέτρητα, προσφάτως βαλσαμωμένα μαμούνια.
Σοκ και δέος και κυρίως σοκ, μα έχει βάθος, η ιστορία. Τα έπιανε σε ένα μεγάλο κήπο, και τα έκλεινε στα βαζάκια. Όταν σταδιακά η ζωή τους τελείωνε, τα καρφίτσωνε στο φενιζόν, και τα έκλεινε στο συρτάρι με μπαλάκια ναφθαλίνης. Παρά την γκροτέσκο διαδικασία που στην αρχή με αγρίεψε λίγο, ήταν ξεκάθαρο, πως δεν ήταν απλά μια χομπίστικη δραστηριότητα. Ο Ιάσονας καθόταν με τις ώρες και παρατηρούσε τα βαλσαμωμένα έντομα, και στη συνέχεια το έκανα κι εγώ, για λιγότερο χρόνο φυσικά, κατά τη διαμονή μου.
Όσο εντυπωσιακά κι αν φαίνονται στο σύνολό τους, ακόμα πιο υπέροχα είναι όταν τα κοιτάς από κοντά. Παρατηρώντας ένα έντομο έχεις στο χέρι σου, όλη τη μοναδικότητα και ομορφιά της φύσης. Κάθε έντομο είναι τέλειο. Έχει τέλεια σχεδιασμένα μικρά, οδοντοτά ποδαράκια, μικροσκοπικά και τέλεια μάτια. Έχουν λαμπερά χρώματα και σχέδια, για να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, διαθέτουν δαγκάνες, προβοσκίδες, κερατάκια, μεγάλα ή και μικρά φτερά, κρυμμένα φτερά, χρωματιστά φτερά. Και κάθε μα κάθε κομμάτι πάνω τους, διαθέτει μια και μοναδική τελειότητα. Μερικά είναι τρομαχτικά, σαν τις τεράστιες Σφήκες, τους κρητιστί "Σκούρκους", άλλα είναι παράξενα, σαν αυτό που μοιάζει με ξυλαράκι, άλλα όμορφα σαν λουλούδια, όπως οι πεταλούδες, άλλα περιέργως περίπλοκα όπως ο ταπεινός τροβαδούρος, Τζίτζικας. Κάθε ένα μοναδικό όμως. Η συλλογή αυτή ήταν ο στόχος, το παιχνίδι και το καμάρι εκείνου του καλοκαιριού. Ο Ιάσονας αγαπούσε τα βαλσαμωμένα του έντομα και παίνευε τον εαυτό του που κατάφερε να τα πιάσει όλα. Και τα έπιασε όλα μόνος του, σχεδόν με το χέρι. Τώρα οι Naruto-φιλοι, ξέρετε γιατί μοιάζει με τον Shino ο Ιάσονας, είχε και το ίδιο φουντωτό μαλλί, μόνο που ήταν ξανθό.
Σκεφτόμουν αόριστα σήμερα αυτά τα μαμούνια, και είχα στο μυαλό μου την εικόνα του Ιάσονα, να κοιτάει τα έντομα, και τότε συνειδητοποίησα πως δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι, μα έβλεπε κι εκείνος την τελειότητα τους, κι έκανε αυτή τη συλλογή για να διατηρήσει την ομορφιά τους. Σκέφτομαι πως κάτι τόσο μικρό όσο εκείνα τα έντομα, είναι μια πάρα πολύ μικρή, μα σαφής απόδειξη, πως ο,τι φτιάχνει η φύση είναι όμορφο. Δεν το λέω απλά σαν ένας hippie, μα σαν άνθρωπος με ανασφάλειες, που μερικές φορές όπως όλοι, νιώθει άβολα, με τον εαυτό του, με το σώμα του ή με τη μούρη του και τη στραβή του μύτη. Κάθησα πριν δύο καλοκαίρια και θαύμασα εκείνη την παράξενη και παλιομοδίτικη συλλογή από τα διαφορετικά αυτά έντομα, πρόσεξα το καθένα ξεχωριστά και μαγεύτηκα από κάτι τόσο απλό. Αν σύγκρινα κάθε ένα έντομο από εκείνη τη συλλογή με άλλα εκατό έντομα του ίδιου είδους, θα έβρισκα σίγουρα ατέλειες. Κάποιο από αυτά, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα 100, δεν θα ήταν τόσο όμορφο, όμως κοιτώντας κάθε έντομο ξεχωριστά σε εκείνη τη συλλογή, κάθε ένα συγκεκριμένο έκθεμα, απομονωμένο από τα όμοιά του, ήταν τέλειο.
Θέλω να πώ λοιπόν, πως μου έκαναν τέτοια εντύπωση τα διαφορετικά εκείνα μικρά πλάσματα, που είναι πραγματικά τόσο κρίμα ένα ανθρώπινο πλάσμα, να νιώθει έστω και λίγο άσχημο. Να νιώθει έστω και λίγο ατελές. Θαυμάζοντας ένα τόσο λιλιπούτιο πραγματάκι όσο ένας γρύλος, που δεν είναι και ιδιαίτερα όμορφο έντομο (μάλιστα, επειδή είναι μαυροτσούκαλο και ξενυχτάει τραγουδώντας -αγχωτικά- η παράδοση τείνει να τα θεωρεί γρουσουζιά αν τύχει και βρεθεί εντός του σπιτιού) αλλά παρ' όλα αυτά, παρατηρώντας την άψογη δομή του, αναρωτιέμαι πως γίνεται να μη θαυμάσουμε το ίδιο μας το σώμα, που μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε. Κι αναρωτιέμαι, αν κάποιος άλλος ή γενικά οι άλλοι, μας βλέπουν πραγματικά και ξέχωρα κι αν παρατηρούν την δική μας τελειότητα με την ίδια περιέργεια που επεξεργάστηκα εγώ κι ο Ιάσονας τα βαλσαμωμένα έντομα. Και πραγματικά καταλήγω, πως κάθε ένας από εμάς, ξεχωριστά είναι ένα δείγμα τελειότητας, και μονάχα η σύγκριση μπορεί να μας χαλάσει.
Εν τέλει είναι απορίας άξιο πως οι άνθρωποι αποφασίζουν να βάλουν νυστέρι για να "βελτιώσουν" τον εαυτό τους, δηλαδή να τον αλλάξουν στα μέτρα αυτού που θεωρείται κοινωνικά τέλειο. Και θα έλεγα σε όλους αυτούς, πως αν έπαιρναν λίγο χρόνο να παρατηρήσουν την τελειότητα γύρω τους σε ο,τι προέρχεται από την ίδια Φύση που προήλθαν κι εκείνοι, ίσως να μπορούσαν να δουν και την τελειότητα μέσα τους.
Καληνύχτα.
irzzy_
Αλλά η ιστορία χρονολογείται το καλοκαίρι του '12, που είχα κατέβει στην Κρήτη και ήμουν φιλοξενούμενη δύο φίλων του Βασίλη και του Ιάσονα, στο μικρό σπίτι που νοικιάζαν στην Αμνάτο. Ρεθύμνης. Οι διακοπές μου είναι μικρής σημασίας και άσχετες με το θέμα που προκύπτει, όχι οτι ενδιαφέρει κανέναν.
Πιο πολύ θέλω να πω γι αυτό το παιδί τον Ιάσονα. Φοβερή καρδιά, και ψυχή. Δρομέας σε μαραθωνίους και μου θύμιζε πολύ τον Shino από το Naruto, και όσοι το έχετε δει, θα καταλάβετε σύντομα γιατί. Αυτό το σπίτι ήταν πολύ παράξενο, δεδομένου οτι κατοικούσαν δύο νεαροί άνδρες σ' αυτό. Ένα ράφι είχε πάνω χειροποίητα σαπούνια (του Βασίλη) μαζί με βότανα προς αποξήρανση, ανάμεσα σε πολλά βαζάκια από σάλτσες και μέλια που χρησίμευαν για αποθήκευση, όπως αρχικά νόμιζα.
Ανοίγοντας τυχαία το συρτάρι ακριβώς κάτω από εν λόγω ράφι, έπεσα πάνω σε μια σιχαμερή και μακάβρια έκπληξη: αμέτρητα, προσφάτως βαλσαμωμένα μαμούνια.
Σοκ και δέος και κυρίως σοκ, μα έχει βάθος, η ιστορία. Τα έπιανε σε ένα μεγάλο κήπο, και τα έκλεινε στα βαζάκια. Όταν σταδιακά η ζωή τους τελείωνε, τα καρφίτσωνε στο φενιζόν, και τα έκλεινε στο συρτάρι με μπαλάκια ναφθαλίνης. Παρά την γκροτέσκο διαδικασία που στην αρχή με αγρίεψε λίγο, ήταν ξεκάθαρο, πως δεν ήταν απλά μια χομπίστικη δραστηριότητα. Ο Ιάσονας καθόταν με τις ώρες και παρατηρούσε τα βαλσαμωμένα έντομα, και στη συνέχεια το έκανα κι εγώ, για λιγότερο χρόνο φυσικά, κατά τη διαμονή μου.
Όσο εντυπωσιακά κι αν φαίνονται στο σύνολό τους, ακόμα πιο υπέροχα είναι όταν τα κοιτάς από κοντά. Παρατηρώντας ένα έντομο έχεις στο χέρι σου, όλη τη μοναδικότητα και ομορφιά της φύσης. Κάθε έντομο είναι τέλειο. Έχει τέλεια σχεδιασμένα μικρά, οδοντοτά ποδαράκια, μικροσκοπικά και τέλεια μάτια. Έχουν λαμπερά χρώματα και σχέδια, για να προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, διαθέτουν δαγκάνες, προβοσκίδες, κερατάκια, μεγάλα ή και μικρά φτερά, κρυμμένα φτερά, χρωματιστά φτερά. Και κάθε μα κάθε κομμάτι πάνω τους, διαθέτει μια και μοναδική τελειότητα. Μερικά είναι τρομαχτικά, σαν τις τεράστιες Σφήκες, τους κρητιστί "Σκούρκους", άλλα είναι παράξενα, σαν αυτό που μοιάζει με ξυλαράκι, άλλα όμορφα σαν λουλούδια, όπως οι πεταλούδες, άλλα περιέργως περίπλοκα όπως ο ταπεινός τροβαδούρος, Τζίτζικας. Κάθε ένα μοναδικό όμως. Η συλλογή αυτή ήταν ο στόχος, το παιχνίδι και το καμάρι εκείνου του καλοκαιριού. Ο Ιάσονας αγαπούσε τα βαλσαμωμένα του έντομα και παίνευε τον εαυτό του που κατάφερε να τα πιάσει όλα. Και τα έπιασε όλα μόνος του, σχεδόν με το χέρι. Τώρα οι Naruto-φιλοι, ξέρετε γιατί μοιάζει με τον Shino ο Ιάσονας, είχε και το ίδιο φουντωτό μαλλί, μόνο που ήταν ξανθό.
Σκεφτόμουν αόριστα σήμερα αυτά τα μαμούνια, και είχα στο μυαλό μου την εικόνα του Ιάσονα, να κοιτάει τα έντομα, και τότε συνειδητοποίησα πως δεν ήταν ένα απλό παιχνίδι, μα έβλεπε κι εκείνος την τελειότητα τους, κι έκανε αυτή τη συλλογή για να διατηρήσει την ομορφιά τους. Σκέφτομαι πως κάτι τόσο μικρό όσο εκείνα τα έντομα, είναι μια πάρα πολύ μικρή, μα σαφής απόδειξη, πως ο,τι φτιάχνει η φύση είναι όμορφο. Δεν το λέω απλά σαν ένας hippie, μα σαν άνθρωπος με ανασφάλειες, που μερικές φορές όπως όλοι, νιώθει άβολα, με τον εαυτό του, με το σώμα του ή με τη μούρη του και τη στραβή του μύτη. Κάθησα πριν δύο καλοκαίρια και θαύμασα εκείνη την παράξενη και παλιομοδίτικη συλλογή από τα διαφορετικά αυτά έντομα, πρόσεξα το καθένα ξεχωριστά και μαγεύτηκα από κάτι τόσο απλό. Αν σύγκρινα κάθε ένα έντομο από εκείνη τη συλλογή με άλλα εκατό έντομα του ίδιου είδους, θα έβρισκα σίγουρα ατέλειες. Κάποιο από αυτά, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα 100, δεν θα ήταν τόσο όμορφο, όμως κοιτώντας κάθε έντομο ξεχωριστά σε εκείνη τη συλλογή, κάθε ένα συγκεκριμένο έκθεμα, απομονωμένο από τα όμοιά του, ήταν τέλειο.
Θέλω να πώ λοιπόν, πως μου έκαναν τέτοια εντύπωση τα διαφορετικά εκείνα μικρά πλάσματα, που είναι πραγματικά τόσο κρίμα ένα ανθρώπινο πλάσμα, να νιώθει έστω και λίγο άσχημο. Να νιώθει έστω και λίγο ατελές. Θαυμάζοντας ένα τόσο λιλιπούτιο πραγματάκι όσο ένας γρύλος, που δεν είναι και ιδιαίτερα όμορφο έντομο (μάλιστα, επειδή είναι μαυροτσούκαλο και ξενυχτάει τραγουδώντας -αγχωτικά- η παράδοση τείνει να τα θεωρεί γρουσουζιά αν τύχει και βρεθεί εντός του σπιτιού) αλλά παρ' όλα αυτά, παρατηρώντας την άψογη δομή του, αναρωτιέμαι πως γίνεται να μη θαυμάσουμε το ίδιο μας το σώμα, που μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε. Κι αναρωτιέμαι, αν κάποιος άλλος ή γενικά οι άλλοι, μας βλέπουν πραγματικά και ξέχωρα κι αν παρατηρούν την δική μας τελειότητα με την ίδια περιέργεια που επεξεργάστηκα εγώ κι ο Ιάσονας τα βαλσαμωμένα έντομα. Και πραγματικά καταλήγω, πως κάθε ένας από εμάς, ξεχωριστά είναι ένα δείγμα τελειότητας, και μονάχα η σύγκριση μπορεί να μας χαλάσει.
Εν τέλει είναι απορίας άξιο πως οι άνθρωποι αποφασίζουν να βάλουν νυστέρι για να "βελτιώσουν" τον εαυτό τους, δηλαδή να τον αλλάξουν στα μέτρα αυτού που θεωρείται κοινωνικά τέλειο. Και θα έλεγα σε όλους αυτούς, πως αν έπαιρναν λίγο χρόνο να παρατηρήσουν την τελειότητα γύρω τους σε ο,τι προέρχεται από την ίδια Φύση που προήλθαν κι εκείνοι, ίσως να μπορούσαν να δουν και την τελειότητα μέσα τους.
Καληνύχτα.
irzzy_