Θυμάμαι να πηγαίνω πρώτη φορά σε επίδειξη μόδας στο πρώτο έτος μου στη σχολή, και δεν θυμάμαι καλά με ποιόν ήμουν. Μπορεί να είχα πάει με τον φίλο μου τον Σπύρο, μπορεί και όχι. Πάντως, το σημαντικό είναι πως ποτέ δεν ήμουν καλή φίλη της συγκεκριμένης βιομηχανίας, αν και προσπάθησα. Ποτέ δεν ήξερα τι είναι στη μόδα και τι όχι, απλά αν έβλεπα κάτι που μου άρεσε το έκανα ή το έψαχνα, αναλόγως.
Περιέργως, μεγαλώνοντας ήρθαμε πιο κοντά, εγώ και η μόδα. Κάποτε είχαμε κι ένα ειδύλλιο, μιας και ξαναπήγα στο Designers Week, και μια φορά που δεν πήγα στεναχωρήθηκα. Παρόλα αυτά, σύντομα κατάλαβα πως όσο κι αν μου άρεσε αυτός ο κόσμος, δεν αγαπούσα τη μόδα, αλλά το στυλ. Δεν έβλεπα στην πασαρέλα τα ρούχα, αλλά το μοντέλο, τον αέρα του, το στυλ, την κίνηση. Και κυρίως, άρχισαν να με ενδιαφέρουν πιο πολύ οι σχεδιαστές, σαν προσωπικότητες και καλλιτέχνες, παρά τα ρούχα. Τα ρούχα ήταν απλώς η έκφραση τους, η τέχνη τους. Μου χρειαζόταν να μάθω όμως, πως κι από πού έρχονταν όλα αυτά. Γενικά πάντως, οι πιθανότητες να έρθω σε επαφή με τους εν λόγω ανθρώπους, δεν ήταν πιθανές, οπότε κι η ανάμειξη μου στο αντικείμενο, έμελλε να είναι εξίσου περιορισμένη.
Το περασμένο καλοκαίρι όμως, συνέβη κάτι που θα άλλαζε τα δεδομένα για πάντα. Πρώτον γνώρισα την φίλη μου, τη Βασιλική που είναι σχεδιάστρια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ξεχωριστή ιστορία. Όχι, μιλάω για ένα άλλο βράδυ, που πήγα για ποτό στην Cantina Social με τον φίλο μου τον Σπύρο, και στο γυρισμό τον έπιασε η γνωστή κρίση εγκυμοσύνης, και ξεκίνησε μια μεταμεσονύχτια απελπισμένη αναζήτηση για Cheesecake φράουλα. Φυσικά στο κέντρο της Αθήνας μπορείς να βρείς τα πάντα, αλλά το συγκεκριμένο γλυκό δεν φάνηκε πουθενά, κι ο Σπύρος αρνούταν να συμβιβαστεί με βύσσινο έναντι φράουλας πάνω στο Cheesecake του. Εν τέλει, η αναζήτηση μας, μας οδήγησε σε εκείνο το μαγαζί με τους λουκουμάδες στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, γιατί ως γνωστόν, η σοκολάτα είναι η επόμενη καλύτερη λύση.
Εκεί λοιπόν πετύχαμε τον Μιχάλη Μπαμπούση, γνωστό του Σπύρου, ο οποίος μου φάνηκε εξ αρχής γλυκύτατος, και πιάσαμε την κουβέντα. Μου άρεσε που είχε ένα ελαφρό ψεύδισμα, από αυτό όμως το χαριτωμένο που κάνει τον άλλον να φαίνεται αιωνίως παιδάκι. Σύντομα θυμήθηκα από που ήξερα αυτή τη φάτσα, μιας κι ο Μιχάλης, δούλευε στο ιστορικό και υπερ-προχώ Remember στην Πλάκα (Αδριανού, όποιος δεν έχει πάει να πάει οπωσδήποτε) και τον θυμάμαι από όταν πήγαινα για μάθημα στη Χιλλ, και μια φορά μπήκα για να αγοράσω ένα extreme ασημένιο κολάν, που τελικά δεν είχα λεφτά να το πάρω. Το πρώτο πράγμα που πρόσεξε και σχολίασε σε εμένα ήταν το πινέλο που χρησιμοποιώ για να σταθεροποιήσω τον κότσο στα μαλλιά μου. Και εγώ αντίστοιχα πρόσεξα τα άπειρα layers από μαύρα ρούχα που φορούσε, ακόμα κι αν έκανε 30 βαθμούς εκείνη τη νύχτα. Μου είπε ότι ήταν σχεδιαστής, κι όταν είδα την δουλειά του, έπαθα ένα σόκ, γιατί ήταν το κάτι άλλο.
Τον ξαναείδα μια μέρα, φεύγοντας από έναν ωραίο καφέ, και μιλάγαμε κάνα μισάωρο στο όρθιο στην Κολοκοτρώνη, και έμαθα για το Show του στις 21 Νοεμβρίου, θα γινόταν στη Death Disco, και το concept ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Λίγο καιρό μετά τον σύστησα στον φίλο και fashion Photographer, Παναγιώτη Τιρτίγγο, και ένιωσα πως έφερα κοντά δύο κοινά μυαλά, που αργότερα θα δημιουργούσαν ένα show, με μια αισθητική που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο.
Η αναμενόμενη μέρα ήρθε, και το show άρχισε στις 12 ακριβώς. Ελάχιστος φωτισμός, αυτά τα μηχανήματα που βγάζουν καπνό, και μια Japanese μουσική, απ’ αυτές που είχα ακούσει στο «Memoirs of a Geisha», μια γενική dark ατμόσφαιρα, και μυσταγωγική διάθεση. Δεκαεννέα μοντέλα, με ιδιαίτερα πρόσωπα, ανέβηκαν σταδιακά στη σκηνή, μπροστά μας, κοντά μας, φορώντας τις δημιουργίες He-m-n-oid, ένα συνονθύλευμα, μαύρου, με διαφορετικές υφές, πρόσωπα καλυμμένα, μαύρη μπογιά, στα πρόσωπα, στα χέρια, εκτεθειμένες πλάτες, στήθος. Κάποιες εμφανίσεις σου έβγαζαν κάτι fetish, άλλες σε «τρόμαζαν», άλλες σου δημιουργούσαν μια αίσθηση μυστηρίου. Ένιωθες πως βρισκόσουν σε κάποια τελετή, πως είσαι σε μια dark εκδοχή του Μάτια Ερμητικά Κλειστά. Τι παράξενο show, σκεφτόμουν. Οι άντρες πάνω στη σκηνή, με τα ρούχα αυτά, φαίνονταν σαν πολεμιστές που βρίσκονται σε ένα αποξενωμένο urban χώρο, καλύπτονται για να αμυνθούν, κρύβονται πίσω από τα υφάσματα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα κομμάτι της δύναμής τους. Σκέφτηκα πως μου θυμίζουν αόριστα, μοναχούς shaolin, σε συνδυασμό με κάτι από την ταινία Matrix, κάτι παλιό και πολύ καινούργιο. Η αρρενωπότητα φανερή, αλλά με μια διαφάνεια θηλυκότητας, σαν μια ξεχωριστή φυλή ανθρώπων απ’ τα σκοτάδια. Στο τέλος όλα τα μοντέλα κοιτούσαν απλά μπροστά, ακίνητοι κι ανέκφραστοι, σαν να θέλουν να τονίσουν την παρουσία τους, σαν στρατός από ανθρωποειδή, δεν σε τρόμαζαν, αλλά ήθελαν να δηλώσουν πως είναι εδώ και είναι αυτοί.
Συγκινήθηκα όταν ο Μιχάλης ανέβηκε στο stage, μόνο για μια στιγμή, για ένα γρήγορο και σιωπηλό «ευχαριστώ», σαν να βρίσκεται απλά ανάμεσα σε αυτούς τους άντρες, όχι να είναι ο δημιουργός τους.
Φεύγοντας (μετά από αρκετά πλαστικά ποτήρια με τζιν και χορό σε ηλεκτρονικούς ρυθμούς) ένιωσα πως δεν είχα παρακολουθήσει ένα fashion show, σαν αυτά των σχεδιαστών που θα δεί κανείς στο Athens Exclusive, αλλά ένα Artistic Fashion Performance, και πραγματικά, κάτι που δεν περίμενα να δώ στην Ελλάδα. Φυσικά θα υπάρχουν κι άλλοι σχεδιαστές που να κάνουν κάτι ανάλογο, και μπορεί εγώ να μην τους γνωρίζω, όμως το Παρασκευόβραδο εκείνο, το show εκείνο, στον χώρο της Death Disco, με έκαναν να νιώσω λες και μένω στο Soho του Λονδίνου για λίγο, και πως η μικρή αυτή χώρα, που όλοι την οικτίρουν και την αποχωρίζονται, ίσως τελικά να έχει ανθρώπους, που εμπνέονται τόσο από το χάος της, με τέτοιο έμφυτο ταλέντο, που αποδεικνύουν σε όλους μας, πως έχουμε πολλά να περιμένουμε και πολλά να αποδείξουμε. Τελικά αυτή η πόλη έχει πολλά ταλέντα, και οι συνεργασίες μεταξύ τους, πρόκειται να μας εκπλήξουν.
Τις δημιουργίες του Μιχάλη Μπαμπούση , He-m-n-oid και φωτογραφίες από το show μπορείτε να δείτε στο Facebook εδώ: https://www.facebook.com/hemnoid?fref=ts
Μπορείτε να ακούσετε τη μουσική του show εδώ: http://www.mixcloud.com/Hemnoid/he-m-n-oid-fw-14-15-211114-death-disco/
Και την δουλειά του επίσης απίστευτα ταλαντούχου φωτογράφου Παναγιώτη Τιρτίγγου (που αναμένεται να κατακτήσει το Λονδίνο μέσα στο ’15) καθώς και περισσότερα στιγμιότυπα από το show μπορείτε να τη δείτε επίσης στο Facebook, ως TIRTI:
https://www.facebook.com/shotbytirti?fref=ts
Περιέργως, μεγαλώνοντας ήρθαμε πιο κοντά, εγώ και η μόδα. Κάποτε είχαμε κι ένα ειδύλλιο, μιας και ξαναπήγα στο Designers Week, και μια φορά που δεν πήγα στεναχωρήθηκα. Παρόλα αυτά, σύντομα κατάλαβα πως όσο κι αν μου άρεσε αυτός ο κόσμος, δεν αγαπούσα τη μόδα, αλλά το στυλ. Δεν έβλεπα στην πασαρέλα τα ρούχα, αλλά το μοντέλο, τον αέρα του, το στυλ, την κίνηση. Και κυρίως, άρχισαν να με ενδιαφέρουν πιο πολύ οι σχεδιαστές, σαν προσωπικότητες και καλλιτέχνες, παρά τα ρούχα. Τα ρούχα ήταν απλώς η έκφραση τους, η τέχνη τους. Μου χρειαζόταν να μάθω όμως, πως κι από πού έρχονταν όλα αυτά. Γενικά πάντως, οι πιθανότητες να έρθω σε επαφή με τους εν λόγω ανθρώπους, δεν ήταν πιθανές, οπότε κι η ανάμειξη μου στο αντικείμενο, έμελλε να είναι εξίσου περιορισμένη.
Το περασμένο καλοκαίρι όμως, συνέβη κάτι που θα άλλαζε τα δεδομένα για πάντα. Πρώτον γνώρισα την φίλη μου, τη Βασιλική που είναι σχεδιάστρια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ξεχωριστή ιστορία. Όχι, μιλάω για ένα άλλο βράδυ, που πήγα για ποτό στην Cantina Social με τον φίλο μου τον Σπύρο, και στο γυρισμό τον έπιασε η γνωστή κρίση εγκυμοσύνης, και ξεκίνησε μια μεταμεσονύχτια απελπισμένη αναζήτηση για Cheesecake φράουλα. Φυσικά στο κέντρο της Αθήνας μπορείς να βρείς τα πάντα, αλλά το συγκεκριμένο γλυκό δεν φάνηκε πουθενά, κι ο Σπύρος αρνούταν να συμβιβαστεί με βύσσινο έναντι φράουλας πάνω στο Cheesecake του. Εν τέλει, η αναζήτηση μας, μας οδήγησε σε εκείνο το μαγαζί με τους λουκουμάδες στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, γιατί ως γνωστόν, η σοκολάτα είναι η επόμενη καλύτερη λύση.
Εκεί λοιπόν πετύχαμε τον Μιχάλη Μπαμπούση, γνωστό του Σπύρου, ο οποίος μου φάνηκε εξ αρχής γλυκύτατος, και πιάσαμε την κουβέντα. Μου άρεσε που είχε ένα ελαφρό ψεύδισμα, από αυτό όμως το χαριτωμένο που κάνει τον άλλον να φαίνεται αιωνίως παιδάκι. Σύντομα θυμήθηκα από που ήξερα αυτή τη φάτσα, μιας κι ο Μιχάλης, δούλευε στο ιστορικό και υπερ-προχώ Remember στην Πλάκα (Αδριανού, όποιος δεν έχει πάει να πάει οπωσδήποτε) και τον θυμάμαι από όταν πήγαινα για μάθημα στη Χιλλ, και μια φορά μπήκα για να αγοράσω ένα extreme ασημένιο κολάν, που τελικά δεν είχα λεφτά να το πάρω. Το πρώτο πράγμα που πρόσεξε και σχολίασε σε εμένα ήταν το πινέλο που χρησιμοποιώ για να σταθεροποιήσω τον κότσο στα μαλλιά μου. Και εγώ αντίστοιχα πρόσεξα τα άπειρα layers από μαύρα ρούχα που φορούσε, ακόμα κι αν έκανε 30 βαθμούς εκείνη τη νύχτα. Μου είπε ότι ήταν σχεδιαστής, κι όταν είδα την δουλειά του, έπαθα ένα σόκ, γιατί ήταν το κάτι άλλο.
Τον ξαναείδα μια μέρα, φεύγοντας από έναν ωραίο καφέ, και μιλάγαμε κάνα μισάωρο στο όρθιο στην Κολοκοτρώνη, και έμαθα για το Show του στις 21 Νοεμβρίου, θα γινόταν στη Death Disco, και το concept ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Λίγο καιρό μετά τον σύστησα στον φίλο και fashion Photographer, Παναγιώτη Τιρτίγγο, και ένιωσα πως έφερα κοντά δύο κοινά μυαλά, που αργότερα θα δημιουργούσαν ένα show, με μια αισθητική που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο.
Η αναμενόμενη μέρα ήρθε, και το show άρχισε στις 12 ακριβώς. Ελάχιστος φωτισμός, αυτά τα μηχανήματα που βγάζουν καπνό, και μια Japanese μουσική, απ’ αυτές που είχα ακούσει στο «Memoirs of a Geisha», μια γενική dark ατμόσφαιρα, και μυσταγωγική διάθεση. Δεκαεννέα μοντέλα, με ιδιαίτερα πρόσωπα, ανέβηκαν σταδιακά στη σκηνή, μπροστά μας, κοντά μας, φορώντας τις δημιουργίες He-m-n-oid, ένα συνονθύλευμα, μαύρου, με διαφορετικές υφές, πρόσωπα καλυμμένα, μαύρη μπογιά, στα πρόσωπα, στα χέρια, εκτεθειμένες πλάτες, στήθος. Κάποιες εμφανίσεις σου έβγαζαν κάτι fetish, άλλες σε «τρόμαζαν», άλλες σου δημιουργούσαν μια αίσθηση μυστηρίου. Ένιωθες πως βρισκόσουν σε κάποια τελετή, πως είσαι σε μια dark εκδοχή του Μάτια Ερμητικά Κλειστά. Τι παράξενο show, σκεφτόμουν. Οι άντρες πάνω στη σκηνή, με τα ρούχα αυτά, φαίνονταν σαν πολεμιστές που βρίσκονται σε ένα αποξενωμένο urban χώρο, καλύπτονται για να αμυνθούν, κρύβονται πίσω από τα υφάσματα, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ένα κομμάτι της δύναμής τους. Σκέφτηκα πως μου θυμίζουν αόριστα, μοναχούς shaolin, σε συνδυασμό με κάτι από την ταινία Matrix, κάτι παλιό και πολύ καινούργιο. Η αρρενωπότητα φανερή, αλλά με μια διαφάνεια θηλυκότητας, σαν μια ξεχωριστή φυλή ανθρώπων απ’ τα σκοτάδια. Στο τέλος όλα τα μοντέλα κοιτούσαν απλά μπροστά, ακίνητοι κι ανέκφραστοι, σαν να θέλουν να τονίσουν την παρουσία τους, σαν στρατός από ανθρωποειδή, δεν σε τρόμαζαν, αλλά ήθελαν να δηλώσουν πως είναι εδώ και είναι αυτοί.
Συγκινήθηκα όταν ο Μιχάλης ανέβηκε στο stage, μόνο για μια στιγμή, για ένα γρήγορο και σιωπηλό «ευχαριστώ», σαν να βρίσκεται απλά ανάμεσα σε αυτούς τους άντρες, όχι να είναι ο δημιουργός τους.
Φεύγοντας (μετά από αρκετά πλαστικά ποτήρια με τζιν και χορό σε ηλεκτρονικούς ρυθμούς) ένιωσα πως δεν είχα παρακολουθήσει ένα fashion show, σαν αυτά των σχεδιαστών που θα δεί κανείς στο Athens Exclusive, αλλά ένα Artistic Fashion Performance, και πραγματικά, κάτι που δεν περίμενα να δώ στην Ελλάδα. Φυσικά θα υπάρχουν κι άλλοι σχεδιαστές που να κάνουν κάτι ανάλογο, και μπορεί εγώ να μην τους γνωρίζω, όμως το Παρασκευόβραδο εκείνο, το show εκείνο, στον χώρο της Death Disco, με έκαναν να νιώσω λες και μένω στο Soho του Λονδίνου για λίγο, και πως η μικρή αυτή χώρα, που όλοι την οικτίρουν και την αποχωρίζονται, ίσως τελικά να έχει ανθρώπους, που εμπνέονται τόσο από το χάος της, με τέτοιο έμφυτο ταλέντο, που αποδεικνύουν σε όλους μας, πως έχουμε πολλά να περιμένουμε και πολλά να αποδείξουμε. Τελικά αυτή η πόλη έχει πολλά ταλέντα, και οι συνεργασίες μεταξύ τους, πρόκειται να μας εκπλήξουν.
Τις δημιουργίες του Μιχάλη Μπαμπούση , He-m-n-oid και φωτογραφίες από το show μπορείτε να δείτε στο Facebook εδώ: https://www.facebook.com/hemnoid?fref=ts
Μπορείτε να ακούσετε τη μουσική του show εδώ: http://www.mixcloud.com/Hemnoid/he-m-n-oid-fw-14-15-211114-death-disco/
Και την δουλειά του επίσης απίστευτα ταλαντούχου φωτογράφου Παναγιώτη Τιρτίγγου (που αναμένεται να κατακτήσει το Λονδίνο μέσα στο ’15) καθώς και περισσότερα στιγμιότυπα από το show μπορείτε να τη δείτε επίσης στο Facebook, ως TIRTI:
https://www.facebook.com/shotbytirti?fref=ts