Δηλαδή όχι ακριβώς εμμονή, αλλά από τα λίγα πράγματα που παρακολουθώ και αναμένω καινούργιο ποστ. Το αγαπώ απλά. Κάθε φορά μπαίνω, και τσεκάρω πως ζεί ένας άλλος. Κάθε φορά εκπλήσσομαι. Πρόκειται για το site http://www.spitishoot.com/ που είναι δημιουργία της Μαριλένας Βαϊνανίδη, και αποτελείται από το μεγάλο της φωτογραφικό project, που αφορά στην φωτογράφιση πολύ όμορφων Αθηναϊκών σπιτιών και των ιδιοκτητών τους μέσα σε αυτά να ποζάρουν παρανοικά, αλλά όχι αυτό που φαντάζεστε.
Όταν ήμουν μικρή ο απαραβίαστος όρκος φιλίας έθετε ως βασικό κανόνα πως είσαι φίλος με κάποιον όταν έχεις πάει σπίτι του, κι έχεις κοιμηθεί εκεί. Δεν είναι το sleepover το θέμα, αλλά το ότι βλέπεις πως ζεί ο άλλος. Μεγαλώνοντας αυτός ο παιδικός κανόνας έγινε must, και θεωρούσα κάποιον φίλο μου, μόνο όταν έχω γνωρίσει το κατοικίδιο του, έχω φάει τόστ με ο,τι αηδία έχει στο ψυγείο του (γιατί δεν είχα λεφτά για σουβλάκια) και έχω χρησιμοποιήσει το μπάνιο του. Οι χώροι αυτοί έγιναν για μένα safe places όπως ακριβώς και ο κάτοχός του, και ποτέ δεν ένιωθα πως ξέρω κάποιον αν δεν έχω δεί τα πράγματα του, και αν δεν έχω πιεί καφέ στο σαλόνι του. Έτσι άρχισα να έχω και κόλλημα με τα σπίτια των άλλων.
Συνεπώς, ένα project σαν το Spitishoot για έναν ηδονοβλεψία και λάτρη κατοικιών όπως εγώ, είναι ένας μικρός επίγειος παράδεισος. Μπαίνω, πατάω τυχαία ένα post και χάνομαι. Βλέπω τις μικρές λεπτομέρειες του σπιτιού του άγνωστου αυτού ανθρώπου, απολαμβάνω την αισθητική του χώρου του, σκέφτομαι αν είναι άνετος ο καναπές του, κι αν το σκυλί του θα είναι καλό ή απ’ αυτά τα φωνακλούδικα.
Σκρολάρω ασταμάτητα προς τα κάτω και καταβροχθίζω τις όμορφες εικόνες. Πραγματικά μου γεννάται η απορία καθώς συνεχίζω να κοιτάω φωτογραφίες, αν πράγματι υπάρχουν τόσο όμορφα και καλοστημένα σπίτια, με μοναδική αισθητική το καθένα, ή αν η φωτογράφος είναι τόσο καλή ώστε να κάνει τα πάντα όμορφα. Μάλλον και τα δύο. Γιατί και οι φωτογραφίες είναι φοβερές αλλά και τα σπίτια τέλεια.
Σκέφτομαι πως τελικά είχα δίκιο όντας πιτσιρίκα, που πίστευα ότι κάθε σπίτι δείχνει τον άνθρωπο και σου μαθαίνει ποιος είναι ο άλλος. Αφού έχω τελειώσει κάθε ποστ, νιώθω πως αυτούς τους άγνωστους κάπως τους ξέρω. Όχι ότι ξέρω κάτι ράντομ όπως αν έχουν γκόμενο/γκόμενα ή αν είναι βήγκαν, αλλά ξέρω τι τους αρέσει. Για παράδειγμα αν κάποιος έχει έναν ωραίο πίσω κήπο, σκέφτομαι πως σίγουρα το καλοκαίρι θα είναι μόνιμα αραχτός έξω, μαζί με τους φίλους του και φαντάζομαι τα ξενύχτια που θα έχουν περάσει εκεί. Βλέπω μια μεγάλη πολυθρόνα δίπλα σε μια υπερ-ενημερωμένη βιβλιοθήκη και ξέρω πως εκεί είναι που διαβάζει. Αν δω μια πλήρως οργανωμένη κουζίνα ξέρω πως ωραία πράγματα μαγειρεύονται εκεί μέσα. Για τον καθένα μας, τα πράγματα του είναι ο θησαυρός τους, κι όπως εγώ, αν χάσω εκείνο το κεράκι σε σχήμα μανιταριού θα κλάψω με μαύρο δάκρυ, έτσι κι εκείνοι έχουν αυτά τα πραγματάκια που είναι άχρηστα έως ηλίθια σε κάποιον μα γι αυτούς είναι θησαυροί, και με όλους εκείνους του θησαυρούς, έχουν φτιάξει τη φωλίτσα τους που λέγεται σπίτι.
Το πιο αγαπημένο μου σπίτι (με επιφύλαξη) είναι αυτό της Μάντυ (το τελευταίο μέχρι στιγμής) γιατί απλά το λάτρεψα όλο ειδικά το σαλόνι και την κουζίνα. Κοιτάω όλα αυτά τα πραγματάκια κι απλά τα θέλω όλα. Μου άρεσαν πολύ και τα πρώτα σπίτια που είδα. Σκέφτομαι τη χαρά της Μαριλένας (της φωτογράφου) όταν βρίσκει ένα απίθανο σπίτι να φωτογραφίσει, πόσο πρέπει να χαίρεται, πόσο να προσμονεί την φωτογράφιση του, πόσο όμορφα θα αισθάνεται να κάνει επισκέψεις σε τόσο όμορφα σπίτια, και πόσο χαρά πρέπει να της έδωσε αυτό το project. Φαντάζομαι πως υπάρχουν άπειροι σαν εμένα που δεν κοιτάνε απλά τις ωραίες φωτογραφίες αλλά νιώθουν σαν να κοιτάνε από μια κλειδαρότρυπα μια άλλη ζωή, αλλά σίγουρα δε πρόκειται μόνο για ωραίες φωτογραφίες, ούτε φωτογράφιση σπιτιών που θα δείς στα περιοδικά decoration. Είναι όλα, το ύφος, η οπτική γωνία, το zoom in & zoom out από τις λεπτομέρειες στους μεγαλύτερους χώρους, που κάνει αυτό το φωτογραφικό project να παίρνει τη μορφή ενός πολύ ενδιαφέροντος ντοκυμανταίρ του πως ζούνε κάποιοι Αθηναίοι. Σκέφτομαι (στο άκυρο) την στιγμή που ο Norton στο Fightclub λέει με αηδία για το σπίτι του που ήταν όλο από κατάλογο ΙΚΕΑ, σκέφτομαι αυτά τα αποστειρωμένα σπίτια που εκθέτουν μόνο ότι δεν μας εκθέτει. Που έχουν διακοσμητικά χώρου κι όχι άπειρες μαλακίες που μαζεύτηκαν με τα χρόνια, που είναι όλα σετάκια, ακόμα και το χαλί με τον καναπέ και που όλα είναι αγορασμένα από μαγαζιά με είδη σπιτιού για ξενέρωτους. Κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες, νιώθω τόσο καλά, γατί ξέρω πως υπάρχουν τόσα πολλά σπίτια που δεν είναι ξενέρωτα, με άκρως ενδιαφέρουσες προσωπικότητες να τα κατοικούν.
Και μάλιστα, στις φωτογραφίες που εικονίζεται ο ιδιοκτήτης, νιώθω πως μπορώ πανεύκολα να καταλάβω γιατί το έκανε έτσι το σπίτι του. Συνδυάζω τις μορφές τους, με το στυλ του σπιτιού τους. Σκέφτομαι αν είναι πρακτικοί άνθρωποι ή όχι, και κοιτάω από το πώς ντύνονται, μέχρι το αν έχουν OCD με τα πράγματα σπίτι τους, και σκέφτομαι αν όπως τους βλέπω φαίνονται καλοί μάγειρες ή όχι. Και έτσι όντως φτάνοντας στο τέλος του σκρολαρίσματος, νιώθω όχι απλά σαν να τους ξέρω, αλλά σαν να έχουμε πιεί και καφέ στο σαλονάκι τους.
Και σαν να μην έφτανε αυτό το υπέροχο site, ανακαλύπτω έκθαμβη πως η φίλτατη φωτογράφος διαθέτει και μπλόγκ, στο οποίο αναγράφει διάσπαρτα events της καθημερινότητας της, με ωραιότατες, όπως ήταν αναμενόμενο, φωτογραφίες και άκρως αινιγματικό περιεχόμενο. Χαίρομαι πάρα πολύ που αποφάσισε να εκθέσει και τα δικά της μικρά κομματάκια καθημερινότητας και εαυτού. Ίσως κάποιοι αρτίστες του κώλου να πιστεύουν πως αυτό δεν είναι τέχνη, και θα διαφωνήσω οριζοντίως, πλαγίως και καθέτως. Σε μια εποχή που η ανθρώπινη επικοινωνία έχει περιοριστεί σε εμετικά όρια, νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη να ξέρω πως κάπου, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που θεωρώ ενδιαφέροντες, πως κάπου κάποιος ζεί μια ωραία ζωή (όσο μπορώ να πώ από το σπίτι του), σκέφτεται, κοιμάται, ερωτεύεται και γελάει. Αυτό είναι τέχνη κύριοι μου, όχι αυτά τα ψυχοπλακωτικά τα δικά σας. Τέχνη είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, η καθημερινότητα του άλλου όπως είναι, ο άνθρωπος και η προσωπικότητα του, η ιστορία του, οι θησαυροί του.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μπείτε στο shpitishooot και να δείτε όλα τα ποστ, ειδικά αν σας αρέσει η φωτογραφία, κι αν πάσχετε από την ίδια εμμονή με χώρους κι ανθρώπους. Εν τέλει μένει μόνο να ευχαριστήσω την Μαριλένα, να της πώ πως το Spitishoot μου φτιάχνει το κέφι και με κάνει να θέλω να κάνω το δικό μου σπίτι και τη δική μου ζωή τόσο όμορφο, να μη σταματήσει να ποστάρει γιατί είμαι απαιτητική groupie και πως το γατάκι ονόματι Μερέντα μόνο σατανικό δε μου φαίνεται. Keep shooting. Cheers.
Μερικές φώτο που μου άρεσαν πολύ, από κάποια αγαπημένα ποστ:
Όταν ήμουν μικρή ο απαραβίαστος όρκος φιλίας έθετε ως βασικό κανόνα πως είσαι φίλος με κάποιον όταν έχεις πάει σπίτι του, κι έχεις κοιμηθεί εκεί. Δεν είναι το sleepover το θέμα, αλλά το ότι βλέπεις πως ζεί ο άλλος. Μεγαλώνοντας αυτός ο παιδικός κανόνας έγινε must, και θεωρούσα κάποιον φίλο μου, μόνο όταν έχω γνωρίσει το κατοικίδιο του, έχω φάει τόστ με ο,τι αηδία έχει στο ψυγείο του (γιατί δεν είχα λεφτά για σουβλάκια) και έχω χρησιμοποιήσει το μπάνιο του. Οι χώροι αυτοί έγιναν για μένα safe places όπως ακριβώς και ο κάτοχός του, και ποτέ δεν ένιωθα πως ξέρω κάποιον αν δεν έχω δεί τα πράγματα του, και αν δεν έχω πιεί καφέ στο σαλόνι του. Έτσι άρχισα να έχω και κόλλημα με τα σπίτια των άλλων.
Συνεπώς, ένα project σαν το Spitishoot για έναν ηδονοβλεψία και λάτρη κατοικιών όπως εγώ, είναι ένας μικρός επίγειος παράδεισος. Μπαίνω, πατάω τυχαία ένα post και χάνομαι. Βλέπω τις μικρές λεπτομέρειες του σπιτιού του άγνωστου αυτού ανθρώπου, απολαμβάνω την αισθητική του χώρου του, σκέφτομαι αν είναι άνετος ο καναπές του, κι αν το σκυλί του θα είναι καλό ή απ’ αυτά τα φωνακλούδικα.
Σκρολάρω ασταμάτητα προς τα κάτω και καταβροχθίζω τις όμορφες εικόνες. Πραγματικά μου γεννάται η απορία καθώς συνεχίζω να κοιτάω φωτογραφίες, αν πράγματι υπάρχουν τόσο όμορφα και καλοστημένα σπίτια, με μοναδική αισθητική το καθένα, ή αν η φωτογράφος είναι τόσο καλή ώστε να κάνει τα πάντα όμορφα. Μάλλον και τα δύο. Γιατί και οι φωτογραφίες είναι φοβερές αλλά και τα σπίτια τέλεια.
Σκέφτομαι πως τελικά είχα δίκιο όντας πιτσιρίκα, που πίστευα ότι κάθε σπίτι δείχνει τον άνθρωπο και σου μαθαίνει ποιος είναι ο άλλος. Αφού έχω τελειώσει κάθε ποστ, νιώθω πως αυτούς τους άγνωστους κάπως τους ξέρω. Όχι ότι ξέρω κάτι ράντομ όπως αν έχουν γκόμενο/γκόμενα ή αν είναι βήγκαν, αλλά ξέρω τι τους αρέσει. Για παράδειγμα αν κάποιος έχει έναν ωραίο πίσω κήπο, σκέφτομαι πως σίγουρα το καλοκαίρι θα είναι μόνιμα αραχτός έξω, μαζί με τους φίλους του και φαντάζομαι τα ξενύχτια που θα έχουν περάσει εκεί. Βλέπω μια μεγάλη πολυθρόνα δίπλα σε μια υπερ-ενημερωμένη βιβλιοθήκη και ξέρω πως εκεί είναι που διαβάζει. Αν δω μια πλήρως οργανωμένη κουζίνα ξέρω πως ωραία πράγματα μαγειρεύονται εκεί μέσα. Για τον καθένα μας, τα πράγματα του είναι ο θησαυρός τους, κι όπως εγώ, αν χάσω εκείνο το κεράκι σε σχήμα μανιταριού θα κλάψω με μαύρο δάκρυ, έτσι κι εκείνοι έχουν αυτά τα πραγματάκια που είναι άχρηστα έως ηλίθια σε κάποιον μα γι αυτούς είναι θησαυροί, και με όλους εκείνους του θησαυρούς, έχουν φτιάξει τη φωλίτσα τους που λέγεται σπίτι.
Το πιο αγαπημένο μου σπίτι (με επιφύλαξη) είναι αυτό της Μάντυ (το τελευταίο μέχρι στιγμής) γιατί απλά το λάτρεψα όλο ειδικά το σαλόνι και την κουζίνα. Κοιτάω όλα αυτά τα πραγματάκια κι απλά τα θέλω όλα. Μου άρεσαν πολύ και τα πρώτα σπίτια που είδα. Σκέφτομαι τη χαρά της Μαριλένας (της φωτογράφου) όταν βρίσκει ένα απίθανο σπίτι να φωτογραφίσει, πόσο πρέπει να χαίρεται, πόσο να προσμονεί την φωτογράφιση του, πόσο όμορφα θα αισθάνεται να κάνει επισκέψεις σε τόσο όμορφα σπίτια, και πόσο χαρά πρέπει να της έδωσε αυτό το project. Φαντάζομαι πως υπάρχουν άπειροι σαν εμένα που δεν κοιτάνε απλά τις ωραίες φωτογραφίες αλλά νιώθουν σαν να κοιτάνε από μια κλειδαρότρυπα μια άλλη ζωή, αλλά σίγουρα δε πρόκειται μόνο για ωραίες φωτογραφίες, ούτε φωτογράφιση σπιτιών που θα δείς στα περιοδικά decoration. Είναι όλα, το ύφος, η οπτική γωνία, το zoom in & zoom out από τις λεπτομέρειες στους μεγαλύτερους χώρους, που κάνει αυτό το φωτογραφικό project να παίρνει τη μορφή ενός πολύ ενδιαφέροντος ντοκυμανταίρ του πως ζούνε κάποιοι Αθηναίοι. Σκέφτομαι (στο άκυρο) την στιγμή που ο Norton στο Fightclub λέει με αηδία για το σπίτι του που ήταν όλο από κατάλογο ΙΚΕΑ, σκέφτομαι αυτά τα αποστειρωμένα σπίτια που εκθέτουν μόνο ότι δεν μας εκθέτει. Που έχουν διακοσμητικά χώρου κι όχι άπειρες μαλακίες που μαζεύτηκαν με τα χρόνια, που είναι όλα σετάκια, ακόμα και το χαλί με τον καναπέ και που όλα είναι αγορασμένα από μαγαζιά με είδη σπιτιού για ξενέρωτους. Κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες, νιώθω τόσο καλά, γατί ξέρω πως υπάρχουν τόσα πολλά σπίτια που δεν είναι ξενέρωτα, με άκρως ενδιαφέρουσες προσωπικότητες να τα κατοικούν.
Και μάλιστα, στις φωτογραφίες που εικονίζεται ο ιδιοκτήτης, νιώθω πως μπορώ πανεύκολα να καταλάβω γιατί το έκανε έτσι το σπίτι του. Συνδυάζω τις μορφές τους, με το στυλ του σπιτιού τους. Σκέφτομαι αν είναι πρακτικοί άνθρωποι ή όχι, και κοιτάω από το πώς ντύνονται, μέχρι το αν έχουν OCD με τα πράγματα σπίτι τους, και σκέφτομαι αν όπως τους βλέπω φαίνονται καλοί μάγειρες ή όχι. Και έτσι όντως φτάνοντας στο τέλος του σκρολαρίσματος, νιώθω όχι απλά σαν να τους ξέρω, αλλά σαν να έχουμε πιεί και καφέ στο σαλονάκι τους.
Και σαν να μην έφτανε αυτό το υπέροχο site, ανακαλύπτω έκθαμβη πως η φίλτατη φωτογράφος διαθέτει και μπλόγκ, στο οποίο αναγράφει διάσπαρτα events της καθημερινότητας της, με ωραιότατες, όπως ήταν αναμενόμενο, φωτογραφίες και άκρως αινιγματικό περιεχόμενο. Χαίρομαι πάρα πολύ που αποφάσισε να εκθέσει και τα δικά της μικρά κομματάκια καθημερινότητας και εαυτού. Ίσως κάποιοι αρτίστες του κώλου να πιστεύουν πως αυτό δεν είναι τέχνη, και θα διαφωνήσω οριζοντίως, πλαγίως και καθέτως. Σε μια εποχή που η ανθρώπινη επικοινωνία έχει περιοριστεί σε εμετικά όρια, νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη να ξέρω πως κάπου, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που θεωρώ ενδιαφέροντες, πως κάπου κάποιος ζεί μια ωραία ζωή (όσο μπορώ να πώ από το σπίτι του), σκέφτεται, κοιμάται, ερωτεύεται και γελάει. Αυτό είναι τέχνη κύριοι μου, όχι αυτά τα ψυχοπλακωτικά τα δικά σας. Τέχνη είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, η καθημερινότητα του άλλου όπως είναι, ο άνθρωπος και η προσωπικότητα του, η ιστορία του, οι θησαυροί του.
Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να μπείτε στο shpitishooot και να δείτε όλα τα ποστ, ειδικά αν σας αρέσει η φωτογραφία, κι αν πάσχετε από την ίδια εμμονή με χώρους κι ανθρώπους. Εν τέλει μένει μόνο να ευχαριστήσω την Μαριλένα, να της πώ πως το Spitishoot μου φτιάχνει το κέφι και με κάνει να θέλω να κάνω το δικό μου σπίτι και τη δική μου ζωή τόσο όμορφο, να μη σταματήσει να ποστάρει γιατί είμαι απαιτητική groupie και πως το γατάκι ονόματι Μερέντα μόνο σατανικό δε μου φαίνεται. Keep shooting. Cheers.
Μερικές φώτο που μου άρεσαν πολύ, από κάποια αγαπημένα ποστ: